Razvrsje-Podgorica

Zaterdag 6 mei 2017

Wat een heerlijke nacht! Geen onnatuurlijk licht, geen auto’s, alleen natuur! Vannacht heeft Manu wel een paar keer laten horen, dat wat buiten was, zij er ook was. Ook een kleine tik tegen de camper gehoord, maar zal vast wild geweest zijn. Overal lag namelijk ontlasting van wilde dieren. Ook tijdens te wandeling hebben we vele verschillende hoeven in de sneeuw en slijk gezien. Het douchen was apart. Geen douchkophouder, maar we een douchekop aan de wastafel. Hilarisch! Een beetje improviseren en dan is alles mogelijk. Wel opletten dat je geen elektra nat maakt! Vandaag weer verder. De stroom wordt heel lief voor ons losgekoppeld, kabel wordt zelfs uit de knoop gehaald door de mannen en bij oma “ the Boss” 10 Euro afrekenen en sleutel inleveren van de cabine waar we mochten douchen en de smalle bergweg weer naar beneden in zijn 1 en halve rem. De R5 gaat over in de R4 en het hooggebergte zakken we weer via vele haarspeldbochten naar de Tara kloof. En plots uit het niets is ie daar! Een lange brug erover heen met een prachtig uitzicht. Er is van alles te doen, maar we hebben al een beetje door dat ze hier nog langzaam uit hun winterslaap aan het komen zijn. De weg vervolgd zich weer via prachtige wegen en haarspeldbochten en de bergen veranderen van hoogland- naar middengebergte. Onbeschrijfelijk! Ook de wegen trouwens, want die vallen wel een beetje tegen ten opzichte van gisteren. Vele bumps en kuilen, maar goed, dat hadden we wel een beetje verwacht. Alleen die ,fucking onverlichte, donkere, tunners! Zweet in de handen en bilspleet, wat zelf met groot licht kon je amper zien waar je reed. Je voelt je al klein tussen deze machtig grote bergen, maar in zo’n tunnel helemaal!

We rijden door de Tara Canyon die adembenemend is! De omgeving lijkt op een mix van Noord- Noorwegen en de Rocky Mounains. Niet vast te leggen en gewoon genieten, voor de bijrijder dan. We stoppen bij een camping aan de Tara rivier om wat te eten en besluiten door te rijden in plaats van de overnachten en een hike te lopen. Gisteren zijn we beide door te sneeuw gezakt, waar water onderdoor liep. Martijn heeft wat last van zijn rug en de linker knie van Femke voelde gisteren al niet lekker aan. En al dat koppelen tijdens een bergrit maakt het niet veel beter. Doorrijden maar richting Podgorica. De stad waar de meesten de grens overgaan naar Albanië. Dat bergen op een krappe 200 km zo veel konden veranderen is voor ons onbegrijpelijk! Helaas weinig kodak momenten aan de zijde dat we reden, dus maar foto’s door het raam genomen. Een camperstopplaats bij een hostel. Een, voor Femke, een leuke man wijst ons een plekje en krijgen meer ruimte dan de bedoeling. Wat een vrolijke, lachende bestuurster, mogelijk voor elkaar krijgt. Tijdens een prachtige namiddag komen we tot de conclusie dat dit wel een van de mooiste, ondanks pittig, ritten is geweest die wij in ons 7 jarige camperleventje gemaakt hebben. Voor ons een nieuw pareltje van Europa ontdekt. Triest wel om te weten dat we tijdens de rit te veel gedenktekens zijn tegen gekomen, waarvan we zelfs helaas konden begrijpen, dat er op deze punten mensen om het leven gekomen zijn.

Morgen op naar Albanië, want Montenegro is in de ski gebieden en dus de nationale parken nog niet helemaal klaar, of  wakker uit winterslaap, voor camperaars.

Stiekem heeft de natuur in Montenegro zich wel een plekje in ons hart kunnen veroveren! En naast de natuur de mensen ook. Ze lijken nors, maar zijn super behulpzaam en zeer hond vriendelijk! Ook onderweg wordt gewaarschuwd naar ons, door locals, dat er mobiele flitscontrole is. Gelukkig komen we erg nogmaals door, omdat we niet hard kunnen rijden en willen rijden, en kunnen we ook de westkant verder bekijken. Op naar weer een nieuw avontuur naar Albanië.