Servië-Bosnië Herzegovina

Maandag 29 mei 2017

Mensen wat een prachtige rit vandaag! Niet te beschrijven of vast te leggen op foto. Vanmorgen met een stralende blauwe lucht opgestaan in Zlatibor en via minder leuke wegen naar de grens gereden. Eerst nog 3 euro milieutax betalen, voordat we de douane aan mochten doen. Toeristje pesten? Femke haar paspoort moest 2x, maar gelukkig niets aan de hand. Eenmaal bij De grens van BIH een kleine file. Uiteindelijk mochten we onze paspoorten, autopas en groene kaart laten zien. Na een kleine lach kregen we het teken 3 meter door te rijden en dat we buscontrole kregen. Die was lachten. We blokte sowieso de grensdoorgang, omdat we niet voorbij een vrachtauto konden die ook gecontroleerd werd.  Een beetje gemopper van de ene douanier tegen de ander dat deze keuze van de vrachtwagen niet handig was, denken wij, want ons BIH is echt super. We kunnen goeiendag zeggen en daar houdt het mee op. De mopperende douanier tik op onze bus dat de achterdeur van slot moet. Okay geven we aan en een grote lange man stapt, gebukt, binnen. Kastjes moeten open en kleding en voorraad komt eruit vallen. Wij lachen en gelukkig had hij ook humor! Een kastje piept bij ons en hij zegt direct ‘miauw’. En met pretoogjes en een glimlacht, omdat we elkaar eerst niet begrepen. Hij is tevreden en we zijn in BIH! En we hebben het in de eerste zin van deze log al een keer vermeld, maar dit was echt een prachtige rit! Voor Femke misschien toch nummer 1 tot nu toe en de rit door Montenegro op 2. Bergpassen, tunnels (veel te donker weer) langs de rivier en mooie plaatjes. En de wegen, ja ja is een dingentje in deze hele reis log, zijn ontelbaren keren beter dan wat we achter ons hebben. Goede wegen maakt het ook mogelijk om van het uitzicht te genieten tijdens de rit, i.p.v. op gaten in de weg letten. We hebben een camping in Fôca gekozen en daar hebben we geen spijt van. Aan de Tara rivier in een dal en alleen bergen om ons heen. Eenmaal aangekomen worden we hartelijk begroet door de eigenaar en mogen gaan staan waar we willen. Ja, we zijn de 2e campinggasten, maar de vriendelijkheid is er en helaas was dit moeilijk voor de Serviërs. Het was niet dat jet er niet welkom was, maar wij denken dat zij nog moeten wennen dat er ook mensen kamperen en echt voor hun land komen en niet pottenkijken o.i.d. We weten het niet, maar dit voelt zo anders, relaxt. Registeren komt wel en geniet gewoon. Als we willen kunnen we gratis een roeiboot pakken, op een sterk stomende rivier. Of een kanotocht met zijn (volgens Femke mooie zoon) plannen. Na meer dan 3 uur over 130 km te hebben gereden nu even chillen en misschien morgen we de kano op. Een hond mee was ook geen probleem, zei de eigenaar, maar of Manu daar zo blij van wordt? Waarschijnlijk heel jammer voor haar, en zal ze mee moeten, als het mogelijk is. Maar we kunnen er niet over uit dat zelf bij de grens als een verschil in mensen te merken is. We blijven lekker nog een dag, want Manu is weer meer zichzelf, dus wat er in Servië heeft gehangen waar ze bang voor is geweest weten we niet, maar blij dat Manu weer Manu aan het worden is.