Update

Donderdag 15 juni 2017

Zo, eens even een tijdje rust genomen. De roadtrip is voor ons gevoel een beetje voorbij, gezien we weer terug zijn in een land waar we de weg al een beetje kennen. Tijd om ‘vakantie’ te gaan houden. Tijd om eens een boek te gaan lezen. En geloof ons, de afgelopen dagen waren ook zo warm, dat dit ook het enige is wat je in de schaduw kan doen. Waar hebben we de afgelopen dagen allemaal uitgehangen?

We zijn inderdaad nog een dag langer gebleven op autocamp More. We hadden een heerlijke plek in de schaduw en hebben ook nog in het heerlijke zout water gezwommen. ’s Avonds lekker wezen uit eten en Femke heeft groene slippers en een groene hoed gekocht. Op 8 juni, hebben we onze boel weer ingepakt en na nog een heel leuk en gezellig gesprek met de eigenares van de camping, doorgereden naar Seline, autocamp Pisak. Ook hier weer erg warm, maar we vinden een plek met schaduwplekken en een heerlijke wind vanaf de zee. We plakken al helemaal van de rit en vinden de wind in de schaduw dan ook geen straf. De zon is gewoonweg te warm, voor ons dan, ook al is het al einde van de middag.

Op 9 juni hebben we letterlijk niets gedaan dan de schaduw volgen en afkoelen in de zee. Gezien we een supermarkt op loop afstand hebben en het NP Paklencia waar we tegenaan kijken, vragen we of het mogelijk is een 3e nacht te blijven. Dit is mogelijk en na 2 verlate welkomstdrankjes van de zaak, besluiten we morgen om vroeg op de staan, zodat we voor de oven in de bergen zijn. We zijn de avond laat wezen uit eten, omdat we de halve camping naar het restaurant zagen lopen. Terwijl we met Manu een ronde gingen lopen, zat het ook nog goed vol, maar was aan de zee en wilde wel een grotere ronde lopen, in de hoop dat er daarna plek ging zijn. En dat was er! Helaas waren er geen mosselen? De kweekvijver lag zowat om de hoek van de berg, maar kunnen misschien niet genoeg besteld hebben. Jammer, dan maar wat anders kiezen. Morgen zal een pittige dag worden, dus energie is nodig.

10 juni vroeg opgestaan en ons gereed gemaakt voor de pittige dag. Langs het bakkertje, de lokale nodige zoetigheid gekocht en 2 km lopen naar de ingang van het NP. Het begon lekker bewolkt, maar om 9:30 uur had de zon (helaas) al gewonnen. We waren nog niet eens bij de ingang, maar wel al kapot van de hitte! Eenmaal bij de ingang, was Manu al kapot. Nou, dat gaat nog wat worden! Het bord geeft aan dat de weg gevaarlijk kan zijn en voor ervaren mensen is. Hoe ervaren…? We zien het wel. De rivierbedding is droog en er is gewaarschuwd voor gevallen rotsblokken. Die komen we al snel tegen. Na 30 minuten stoppen we even, voordat we aan de eerste klim gaan beginnen. Lekker in de schaduw even water drinken en een zoet broodje nuttigen. Nou, en dit bleek nog maar het begin van alles. De route gaat over gevallen rotblokken, de opgedroogde rivierbedding, langs wat begroeiing en grotten. Prachtig, maar het schiet niet op. In de kloof en in de schaduw nemen we weer even pauze. Gelukkig zijn we zo geklommen dat het koeler geworden is en de wolken komen ook weer binnendrijven. Even later staat we voor een flinke uitdaging. Niet echt voor ons, maar meer van hoe we de hond hierop omhoog gaan krijgen! Een hele steile klim, waarvoor er een metalen steunkabel in een rotsblok is gemaakt om je aan vast te houden, maar geen mogelijkheid om een hond te laten lopen! Gelukkig hebben we de draagzak mee en om de nek in de draagzak, tillen we haar mee omhoog. Maar later blijkt dit niet de grootste uitdaging te zijn! Het uitzicht is wel prachtig, naarmate we verder klimmen en klauteren. Je loopt uiteindelijk door de kloof heen met uitzicht over de zee. Schitterend. Wanneer we een 3e pauze nemen komt er een groep hikers aan die blijkbaar ergen gaan slapen in het NP. Ze zien Manu en kijken vol bewondering en halen haar lief aan. Gezien zij hier ook een pauze nemen, besluiten wij door te gaan. Hierna staat ons een van de lastigste uitdagingen te wachten. Klimmen op enorme rotblokken, wat voor ons nauwelijks te doen is, maar weer, hoe doen we dit veilig met Manu? Besloten dat Martijn als eerste naar boven klimt en dat Femke de tas met alle spullen aangeeft, om vervolgens Manu in de draagzak op te tillen en aan Martijn te geven. Wanneer zij beweegt en eruit valt, gaat dit niet goed aflopen. Vervolgens moet Femke nog naar boven, die maar net alles kan bereiken. Is iets kleiner dan Martijn, maar met een klein sprongetje lukt het net. De ‘paden’ worden steeds steiler en smaller, maar dat mag de pret niet drukken. Weer een lastige klim via enorme rotsblokken en gaan weer hetzelfde te werk als eerst. Na bijna 3 uur bereiken we de laatste grot Kapljuvaca, met een stempelpunt. Gezien we echt niet snel gaan, maken we hier het besluit om te draaien. Manu kan niet meer. De weg terug is eigenlijk erger, omdat je naar beneden gaat en we Manu een groot deel moeten dragen, omdat ze niet meer kan. We weten welke obstakels er ons weer staan te wachten, maar sommige blijken lastiger bij het dalen dan het stijgen. Op sommige stukken moet Manu lopen, omdat het anders te gevaarlijk is voor ons om uit balans te raken. En wat doet Manu dit goed. Makkelijker dan ons, maar goed zij heeft 4x4 aandrijving en wij niet. Wanneer we weer op ‘vlakker’ terrein komen tillen we Manu weer in de draagzak en dragen haar tot net voor de supermarkt. Daar wacht Femke met Manu in de schaduw, terwijl Martijn een, welverdiend, koud biertje koopt. Na bijna 7 ½ klimmen en klauteren in bijna 30 graden de heerlijke zeewind opzoeken en een koud biertje pakken. Wanneer we ’s avonds elders willen uit eten en pizza willen bestellen, blijken zij deze niet te hebben. We de standaard mix grill en hamburger, maar daar heeft ons lijf nu geen behoefte aan. We besluiten dan maar zonder eten te gaan slapen. De eigenaresse is blijkbaar gefrustreerd, want de tijd die wij nog nodig hebben om ons koude biertje op te drinken, maakt zij enorm veel herrie met het bestek. Ons interesseert  het niets. We denken alleen “ weer een restaurant die niet alles op de menukaart heeft”. Moe en voldaan gaan we slapen en morgen op naar Krk.

Nadat we betaald hebben rijden we, op 11 juni, richting het eiland Krk. Hoe meer we weer richting het noorden trekken, merken we dat het vakantieseizoen hier echt begonnen is. Nou, benieuwd of we dan nog een plekje vinden op een camping die nog geen hoogseizoen heeft. Eenmaal op Krk en bij de stad Krk naar camping Bor gereden. Gelegen hoger op een berg en niet aan de zee. Het is inmiddels bijna 35 graden en hopen maar dat er plek is. Deze camping heeft nog geen hoogseizoenprijzen. Eenmaal aangekomen horen we dat er nog plek is en dat we even geduld moeten hebben, tot de golfkar terug is met de andere nieuwe gasten, om te laten zien waar we kunnen staan. Lachen! Een vrolijke en vriendelijke man komt met de golfkar en we kunnen instappen. Wijst ons waar de toiletten, zwembad en chemisch toilet is en wijst ons wat plekken aan. Allemaal vol in de zon. Plots zegt hij of wij liever een schaduw plek willen. Is die er dan? We tuffen verder omhoog en komen op een, met naald- en olijfbomen terrein aan. Niet zo vlak en netjes, maar wel waar we van houden. Hier willen we wel staan! We mogen kiezen waar we willen, als we maar rekeninghouden met de doorgang. Geen probleem. Terug beneden registreren. En daar hebben we het gedonder weer! Ze willen ons paspoort hebben en houden. Nou, dat doen we dus effe niet. We zien de paspoorten achter glazen deurtjes met een slot erop liggen. De baas spreek alleen maar Duits! Waar is onze Engelssprekende, mede eigenaar gebleven? Wij geven aan dat hij de paspoorten in mag zien, maar dat we ze niet achterlaten. Hij moppert iets over NL, maar accepteert, zonder te kijken, onze kopieën. We installeren de boel en gaan ’s avonds na het eten, in Krk een biertje drinken op het terras. Het is een leuk oud, maar gerenoveerd stadje. En zeker met de lichten die op de gebouwen schijnt. Na weer een kleine wandeling de steile heuvel weer op, blijken onze spieren nog niet helemaal hersteld van gisteren. Gezien het weer de komende 2 dagen erg warm en drukkend blijft, nemen we het besluit hier in ieder geval nog een dag te blijven. Lekker in de schaduw met af en toe een heerlijk briesje.

12 juni 2017.

We zweten rond 8:00 uur de camper al uit. Achter ons ligt een niet meer gebruikt terrein van de camping, waar de honden worden uitgelaten. Nou, daar loop je in de volle zon en smelt om 8:00 uur al, wanneer je dat doet. Zodra je de schaduw nog maar verlaat is het gewoon niet te doen in de zon. De campinggasten die lager staan hoor je mopperen, zuchten en steunen dat het niet te doen in daar. De hele dag rijdt het golfkarretje voorbij, maar vele mensen willen niet op het onvlakke terrein staan. De plaats naast ons is redelijk vlak, maar de vriendelijk man van gisteren zegt dat hij deze plek aan jonge mensen wilt bieden, voor onze gezelligheid? Aardig, maar hij doet het ook! We krijgen leuke jonge Duitse buren. Later op de avond komen Nederlanders die wat verderop in de schaduw staan een praatje maken en al gauw is het gezellig tot bijna middennacht. We wisselen met de Nederlanders wat ervaring en advies uit van campings en gaan uiteindelijk, na aardig wat wijn en bier slapen. We hebben besloten nog maar een dag extra te blijven, omdat overmorgen het bewolkt is. Wij vinden dat prima rijweer en gezien we niet hoeven te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. De hele dag lekker een boek gelezen in de schaduw en s’ avonds in Krk eindelijk een pizza gegeten!

14 juni  2017.

Zo, inpakken en wegwezen vandaag! Nou, dat wegwezen duurde wel effe. De eigenaar was behoorlijk boos over de kopieën! Er stond niets op! Femke geeft rustig aan dat zij de paspoorten nogmaals wilt halen en dat hij ze zelf ongezien heeft aangenomen. Hij vond het belachelijk dat wij geen vertrouwen hadden in hen met onze paspoorten! Heen hele les in het Duits, bla, bla, bla, over vertrouwen en weet over dat zij dat in hotel wel doen. Nou, wij niet, en er wordt ook door ons Ministerie erop gehamerd dat dit ook niet mag! Alleen officiële instantie, maar daar heeft hij geen oren naar. Femke probeert de discussie te eindigen, maar hij blijft maar doorgaan. Nou, uiteindelijk kan ze betalen, maar krijgt de bon niet. Over vertrouwen gesproken! Wij hadden al van de andere Nederlanders  gehoord wat zij moesten betalen en vonden de tax ook vreemd, die hij rekende. Volgens mij klopt het ook niet helemaal wat hij doet! Dus wantrouwen, misschien een beetje terecht? En wat als we ons paspoort hadden ingeleverd en waren aangehouden door politie in Krk, hoe hadden wij ons moeten identificeren? En had hij er een kopie van gemaakt? Achteraf beste eigenaar, nee, vertrouwde we het niet! Wie gaat er nou eens sommige campings duidelijk maken wat wel en niet kan/mag met de paspoorten! Je wordt er af en toe wel een beetje moedeloos van en we hebben de hoop dat het bij de volgende camping beter is. En dat blijkt te zijn! Voordat we op reis gingen hadden we een leuke tip gekregen van vrienden over een mini camping bij Rovinj. Hopen dat er nog plaats is. Wanneer we aankomen is er letterlijk nog 1 plekkie! Wel vlak bij de weg, maar dat maakt ons niet uit! Zolang we kunnen voorkomen om op mega campings terecht te komen, zijn we al blij! Moeten alleen even wennen dat het een 4 sterren camping is! Sanitair is net nieuw, maar er zitten wel mensen op waar we even aan moeten wennen. Het is drukkend en benauwd weer. Bij het inchecken (alleen paspoortnummer, naam en geboortedatum wordt op een velletje papier genoteerd) en alles is OK! Blij! Niet veel later gaat het regenen en onweren. Nou, de eerste keer dat we langs Istrië reden was het ook al zo! Misschien zijn we gewoon niet welkom in deze provincie.

Nou, vandaag eerst weer een boek uit gelezen in de schaduw, want ja, ja, de zon is gaan schijnen. Alleen is het te warm om ons of de hond een lange wandeling aan te doen. Gelukkig geeft Manu dit ’s ochtends al duidelijk aan, wanneer we naar het bakkertje lopen 150 meter van de camping.  Uiteindelijk ook maar eens even bijschrijven van de afgelopen dagen.