Eichhof

Zaterdag 1 juli 2017

Wederom heerlijk geslapen. Of het nu aan de temperatuur of de wandeling van bijna 5 uur ligt, we weten het niet, maar jammer dat we rond 8:00 uur gewekt worden door vliegen in de camper. Alles op het gemak gedaan en besloten naar het westen, de Zwitserse Jura, te rijden. Dichtbij de uitvalswegen naar Duitsland of Frankrijk (voor ons een laatste keuze). Eenmaal bij de camping hebben we er geen chill gevoel bij en besluiten een deel weer terug te rijden in een ander deel van het Jura natuurpark te gaan staan. Weer 120 km rijden, wat we al hadden gedaan om bij de niet chille camping te komen. In Eichhof zijn we komen terecht op een boeren camping, met gelijke naam en als je wilt kun je voor 25 Zf (Zwitserse frank) in het hooi slapen ook. En wat leuk hier! Kalfjes binnen in de schuur, de koeien buiten, ezels in de wei en uiteraard een (iets te dikke) hond. Een boerenbedrijf in werking! Super aardige, jonge, mensen. Toilet is een cabine achter een schuur, 1 voor de vrouwen met toilet en douche ineen en 1 voor de mannen. We mogen een plekkie kiezen, alleen graag wel rekening houden met een groep, die nog moet komen, met 6 tenten. Geen probleem. Ook krijgen we een adapterstekker (speciaal voor Zwitsersland) te leen die we terug moeten geven bij vertrek. Hij heeft een koelkast staan met lokaal bier, wat we mogen pakken, zelf op een briefje bijhouden wat we pakken, en afrekenen bij vertrek. Over goed vertrouwen gesproken. Fijn dat het nog bestaat en kan! We hebben de camper tegen de buitenkant van de camping gezet en zien langzaam de groep binnendruppelen. We horen de hele tijd het geluid van brekende takken. De eerst paar keer geven we hier niet echt veel gehoor aan. We denken dat er iemand, op een dooie gemak, aan het snoeien is. Uiteindelijk lijkt er wel een enorme tak te vallen, waarop Manu gaat blaffen, en we gaan kijken om te laten zien dat er niets aan de hand is. Maar er blijkt dus wel wat aan de hand te zijn! Al dat gekraak van takken blijkt een brandje te zijn die vanuit de grond is ontstaan. En hierdoor is nu dus een boom omgevallen. Het is wel net buiten de camping, maar daarachter ligt een korenveld en de weg is niet heel breed tussen die bosjes en het terrein waar wij op staan. Toch maar even vragen bij de eigenaren van de camping of dit de bedoeling is. De echtgenote loopt bij de vraag direct mee op haar blote voeten, ziet het probleem en rent naar haar man, die als boer ook bij de brandweer werkt. Na een lang verhaal kort te maken, het halve dorp komt kijken (een lokale poppenkast, maar dit is zonder een toeristisch trekpleister!). De eigenaar van de camping wijkt niet meer van de plaats des onheils en belt zijn maten van de brandweer. Blijkt toch echt geen klein dingentje te zijn! Uiteindelijk komt er een brandweerwagen. Het lijkt wel of een brandweerman ontgroent wordt, want mee dat hij gaat blussen wordt er een 2e slang opengegooid om over hem heen te sproeien! Spanning en sensatie, maar wel leuk voor de kinderen die net zij aangekomen op de camping. Gezien de eigenaar het te lang had vinden duren is hij in de tussentijd met een auto weggereden en komt 5 min laten met een 2e brandweerwagen! Telefoons en padjes komen tevoorschijn, maar ook de brandweer zelf neemt foto’s van alle mensen en hebben lol. Wat hebben we gelachen bij het schouwspel, maar gelukkig hadden we niet gewacht met alarmeren. En mooi om te zien dat de campingeigenaar met brandweer licenties, met een krat bier op een karretje, na het vuur te hebben overwonnen, alle brandweerlieden een biertje gaf. Nou, we hopen alleen dat deze dus hierna einde shift waren! Maar al met al, wat zo’n onschuldig brandje leek, bleken toch 2 bluswagens voor nodig. En beide zijn ook ingezet om, de blijkbaar 4 haarden vanaf de grond, te blussen. Die hadden we niet kunnen zien. Maar wel vreemd om een boom vanaf zin wortel te zien omvallen door een ‘ondergronds’ fikkie. We beseffen ons ook ineens dat we best wel wat meemaken op deze reis, of wanneer je zolang op reis bent. Maar goed, we moeten weer even wennen aan geen Alpen meer om ons heen te hebben, maar waar we nu weer terecht gekomen zijn is ook weer mooi, maar anders. Middelgebergte, maar nog steeds glooiend terrein met afwisselend bossen en weilanden. Gelukkig lopen hier ook weer prima wandelpaden en gaan deze morgen maar eens verkennen.