Morinj-Razvrsje/Zabljak

Vrijdag 5 mei 2017

Gisteren de eigenaar niet meer gesproken, maar hij heeft ons vanmorgen nog vele tips gegeven en een fles rode wijn uit Montenegro. Waarom? We denken dat hij ons aardig vond, omdat de andere niet met een fles weggingen. We vertellen hem dat we op onze terugreis weer te zien. Ligt dan weer op de route en was een prima plekje. Hij verteld ons wel dat, waar we naartoe gaan, het niet heel goed weer zal zijn. De temperatuur max 12-13 graden en ’s nachts vriespunt. Af en toe een bui mogelijk. We geven aan dat dit geen probleem is voor ons en dat we niet van suiker zijn. De eigenaar is in de loop van de afgelopen 2 dagen een stuk losser geworden en zelfs vele grappen gaan maken. We geven aan dat we met minder temperatuur wat actiefs kunnen ondernemen, want de temperatuur van gisteren was daar niet voor bedoeld. Althans voor ons dan niet. De weg begint bijna direct met een klim die lang doorgaat. Na 1 uur en 60 km verder een kodakstop. Een prachtig punt in een nieuw dal, net voor Niksic. We eten even wat en wisselen van bestuurder. We zijn er achter dat met de haarspeldbochten e.d. het beter is om niet al te lang te rijden i.v.m. met vermoeidheid en humeur. Het landschap is veranderd is grove stenen bergen met meertjes. Het weer begint langzaam om te slaan. Donkere wolken drijven binnen. De weg is deze keer prima begaanbaar, alleen heeft Martijn het zwaarste gedeeld te pakken met tientallen haarspeldbochten naar boven en weer aan de andere kant van de berg naar beneden. Ook nu weer verandering van landschappen. We zijn langs akkerbouw gekomen, om vervolgens weer hooggebergte begroeiing te krijgen. Prachtig, maar helaas weinig kodakstops op deze wegen.

Nadat Martijn een uur gereden heeft en zijn laatste haarspeldbocht deze rit afscheid kan nemen, neemt Femke het stuur over. Niet lang daarna draait moeder natuur haar kraan eens flink open en maakt af en toe een foto van ons. Onderweg steekt er nog een schapenhoeder met zijn kudde de weg over. Eenmaal is Zabljak is er nog weinig in het weer veranderd. Boodschappen doen en de camping Razvesje zoeken die de eigenaar had aangegeven. Deze is via een smalle en steile klim te bereiken. Nou, volgens mij zijn we de enige. Er komen direct 2 mannen, 3 honden en een oude dame met stok naar ons toe. Engels, nee, Duits, een beetje van beide partijen, maar we komen er uit. Een heel gedoe voor de stroom, want door de vele regen willen wij op het beton blijven staan en ons niet vastrijden in de slijk. Het toiletgebouw is nog niet open, maar mogen gebruik maken van een hutje en krijgen de sleutel. Prima. Niks registratie of iets, maar we zien wel vanavond of morgen. Maar ons uitzicht, nadat de hagelbuien en zwarte wolken verdwenen zijn……oogverblindend. We kijken zitten op een berg van het Durmito nationaal park en kijken over het dal uit. De zon gaat schijnen, wandelschoenen aan en op verkenningstocht. We lopen langs nog bergjes sneeuw en moeten er ook af en toe nog door. Wat een contrast met gisteren, gisteren van 10:00 uur in de badkleding en nu weer trui en schoenen. Maar heerlijk! Uiteindelijk komen we op een skigedeelte uit, waar het letterlijk sneeuwlopen is. Er steken regelmatig donkere en dreigende wolken achter de prachtig, nog deels besneeuwde, bergen op. Gelukkig gaat een deel van deze wolken links en het ander deel rechts. Wij worden niet nat! Na bijna 2 uur lopen, klimmen en klauter door sneeuw, slijk en bossen, weer terug bij de camper. Morgen weer doorrijden naar een camping bij de Tara kloof. Ondanks de regen hopen we mogen toch weer zo’n mooie rit te krijgen.