Sutjeska national park.

Donderdag 1 juni 2017

Zo, vandaag een pittige dag voor de boeg. Op tijd wekker gezet en om 9:00 uur staan we klaar voor vertrek. Helaas moesten we nog even wachten, want vaders moest het camp nog even verlaten, omdat hij een collega had opgesloten in kantoor. Uiteindelijk 45 min later on the road. Nog geen 100 mtr van de camping twijfelt Stefan plots of hij zijn rijbewijs wel bij heeft. Mocht er controle zijn, die er veel is, heeft hij mogelijk een probleem. Vaak komt hij door te vertellen dat zijn vader bij de politie zit er onderuit, maar hij durft er niet vanuit te gaan. En hij had inderdaad zijn rijbewijs niet bij. Hup, retour camping en poging 2. Nog langs een bakkertje voor Borek (pie met vlees) en yoghurt voor tijdens de hike. Stefan is een lekkere chaoot, maar erg herkenbaar voor Femke. Heeft redelijk dezelfde chaotische trekken. We rijden eerst naar een monument ter herinnering aan de companies die hebben kunnen vluchten tijdens de oorlog met hun gewonde soldaten. Sommigen zien het monument als vleugels van engelen, maar als jet aan de achterkant staat kun je het ook als 2 omhoog gestoken duimen zien. We komen ook bij een ‘theater’ waarop alle companies vermeld staan die gevochten en gevlucht zijn. Een prachtig monument met een ‘mooi’ verhaal. Daarna stappen we “jeep fort fiesta” weer in en gaan de doorgaande weg af. Nou, blij van wij hier zelf als toerist niet hoeven te rijden, want wat een drama! Maar wel super leuk om te zien hoe Stefan zich in zijn “jeep” beheerst lang vele kuilen wurmt of regelmatig pakt. Rally rijden kan hij goed. Geleerd van zijn vader zeggen wij, want zijn pa deed gisteren hetzelfde, alleen over iets betere weg. We hebben het idee dat hij voor het eerst alleen met toeristen op pad is voor zo’n trip. Eerst stoppen we bij Vidikovac Beskita. Een prachtig uitzicht over een waterval Skakavac en bergen van o.a Zelengora en Volujak. Op beide ligt nog wat sneeuw. Prachtig! Stefan heeft een mes bij voor het geval we een beer tegen komen, want die leven hier ook . Tevens geeft hij aan dat een stok handig is om de slangen op tijd te waarschuwen dat wij eraan komen. Hij heeft het nog niet gezegd of floep er schiet er een weg. Helaas te snel voor een foto. Het bleek een giftige te zijn. Na nog een prachtig overzicht vanaf de berg over het monument en museum en we lopen terug naar de ‘jeep’. We ‘rijden’ verder de bergpassen op naar de volgende stop bij Dragos Sedlo. Aan de ene kant van de berg oerbos en op de rand van de berg staan de bomen met de wortelen boven de grond. We lopen verder naar weer een prachtig uitzicht over de Skakavac waterval en de rest van alle prachtige natuur om ons heen. Hierna ‘rijden’ we verder naar ons laatste stop bij Prijevor, waarvan we daarna alles, min 15 km, te voet zullen doen. We stoppen nog een keer tussen door voor een monument te bekijken die voor de vice president van Tito. Vanaf de stop lopen we eerst naar een uitzichtpost. Deze lijkt dichtbij, maar blijkt verder dan verwacht. Zeker wanneer je op de toren staat en de ‘jeep’ heel erg klein ziet. Na van het uitzicht te hebben genoten lopen we naar een natuurlijke waterbron. Water uit de bergen, lekker koud! Inmiddels is Stefan al 2x gebeld door zijn pa, omdat er zeer slecht weer voorspeld is in de bergen waar we lopen. En op zich klopt dat ook, want het ziet bijna zwart om ons heen. Stefan en Femke bekijken hoe de wolken waaien en denken dat het wel dat het moet gaan lukken. We besluiten eerst te gaan lunchen en met dat besluit vallen er ‘drie’ druppels regen. We genieten van de Borek en yoghurt, beschut onder een afdak. Gelukkig voor Femke is daar een betonnen Frans toilet en besluiten de gok te wagen. Mochten we in slecht weer komen met mist erbij, zijn we alleen een nachtje gestrand ergens in the middle of nowhere. Eerst lopen we een stijl pas naar beneden. Uiteindelijk bereiken we een deel waar een pad was, maar deze was veranderd door de lawines van de winter. Stenen hadden het pas veranderd, maar was te lopen. En heel bijzonder en mooi is moeder natuur dan toch! Het landschap veranderd continu, ook de paden. We moeten eerst een dal in, wat een oud meer zal zijn geweest, maar helaas ook weer een heel stijl pad omhoog. En warm! Nou, regen was welkom als verkoeling, maar bleek nog steeds bang te zijn van ons. Via een droog gelopen waterval klauteren we naar boven. Uiteindelijk bereiken we ons doel, na 2 uur zwoegen en zweten. Trnavacko meer te Montenegro!! We waren onze tickets vergeten, maar hoopte maar dat er geen controle was. En anders was het maar een euro de man. Gelukkig was alleen de hond aanwezig. Even pootje baden en toen bedachten we ons dat er niemand aan zwemspullen had gedacht. Okay, het water was misschien maar krap 15 graden, maar hoe vaak kom je hier nu? Martijn neemt als eerste de beslissing om in zijn ondergoed het water in de gaan. Femke en Stefan volgde, nadat Martijn eruit was. Er was nog een stel aanwezig op een verre afstand, maar goed, je moet wel je spullen blijven bewaken. Na een korte, maar voldane plons, kleden we ons weer aan en zullen weer langzaam terug moeten. Eerst nog even rond gelopen en een ondergrondse waterstroom ontdekt, waar we niet zijn achter gekomen waar deze naartoe gaat. Nu moeten we het hele stuk nog terug. De natuur blijft prachtig! En slecht weer? Niet gehad tot nu toe! Alleen Manu mist een stap, of dacht dat er grond onder het stukje gras zat en kan zich nog net terug op het pad krijgen, voordat ze anders de berg af valt! Manu op! We besluiten Manu in de draagzak te doen, hoe zwaar het ook is voor diegene de haar gaat dragen. Martijn oppert zich op en laat haar weer eruit op een veilig stuk. Eenmaal bij de auto komt letterlijk de bewolking ons tegemoet! Van zich naar geen zicht, net als in Albanië! Blijft bijzonder. Stefan gaat nog even zijn waterfles vullen en Manu bewaakt hem, en wij bewaken de ‘jeep’. Eenmaal weer op de weg is hij vergeten dat hij zijn zonnebrand op de auto heeft laten liggen en deze valt er ook af, maar terug gevonden. Wat een heerlijk knul toch! Hij sjeest letterlijk het pad in weer naar benden en plots gaat zijn telefoon. Vanaf het meer zijn alle telefoons weer aan gegaan. Hij stopt netjes om deze te beantwoorden en verteld daarna dat hij bij deze zijn telefoon verkocht heeft! Bericht ook netjes zijn familie dat hij nog leeft, en sjeest letterlijk de bergpaden af! Geweldig! Wat een lol is dat. Helaas is het weer zich wel omgeslagen sinds de mist gekomen is en de paden zijn eigenlijk geen paden meer. Stefan houdt af en toe zijn vloeken in, maar Femke zicht dat hij gewoon SHIT mag zeggen. Dat wij ook begrijpen dat dit een pittige rit naar beneden gaat zijn voor hem. En tot aan het echte asfalt houden wij netjes onze mond, zodat hij zich gefocust kan houden. Eenmaal op de camping is de hele familie blij dat we heelhuids terug zijn. Het blijkt bij de camping noodweer te zijn geweest. Het weer wat in het gebied waar wij aan het hiken waren voorspeld was. Moeders had heel lief onze handdoeken droog gelegd onder onze luifel. Waar we haar hartelijk voor hebben bedankt.

Terwijl Stefan thuis gaat douchen komen ma en pa, afzonderlijk vragen hoe het echt is geweest en geven aan dat ze bezorgd waren doordat zijn telefoon uit stond. Wij super enthousiast! Lieten foto’s zien van hem zwemmend in het meer en beide waren blij, maar enthousiast verast dat hij dit gedaan had! Uiteraard moeten zij weer verder met de klanten die er zij en kort daarna valt de stoom uit! Er blijkt iets nat te zijn geworden, maar de oorzaak niet gevonden. Pa rijdt 2x op en neer naar en even later, na wat gefrunnik aan de stroompaal, weer licht. Moeders heeft in de tussentijd bij iedereen romantisch kaarsjes op tafel gezet. Na nog even te hebben gekletst met de familie en afscheid nemen van moeders en dan duiken we moe, maar voldaan onze camper in. Morgen echt weg.